Hoe sta ik in het leven?
Ik ben opgegroeid in een warm en veilig gezin met een vader en moeder, die gelukkig nog leven en bij elkaar zijn.
Mijn vader vond het belangrijk, dat wij ons konden verdedigen, dus gingen mijn broer en ik op judo.
Ook werd ons het leven in en op het water en de natuur bijgebracht incl. de dieren, vooral paarden.
Dieren vond ik altijd al fijn, dus dat kwam goed uit.
Zo nam ik een keer op vakantie in Oostenrijk een heel klein poesje mee vanuit een schuur, maar mocht hem helaas niet houden.
Een hond heb ik overigens ook nooit voor elkaar gekregen, dat was iets wat ik heeeeel graag wilde, maar kreeg dan te horen “als je op jezelf woont, dan kan je zoveel dieren of honden nemen, als je wilt”.
Ze vonden mij een soort Pippi Langkous, die het beste op een boerderij kon wonen.
Nou dat is een beetje gelukt, want ik heb nu drie honden; zou dat door mijn jeugd komen... nu de boerderij nog.
Het maakt niet uit, want ik ben heel blij met mijn honden en die zorgde ervoor, dat ik later ons drukke gezin goed aankon.
Wanneer het even te druk werd, dan maakte we een wandelingetje buiten en kwamen we weer fris en fruitig thuis.
De kinderen konden ontladen en ik opladen in de natuur.
Vanaf mijn 5e tot 15e ben ik een judoka geweest, dus heb geleerd om stevig te staan en was heel sterk, aldus mijn judoleraar meneer Slingerland uit Capelle aan den IJssel.
Judo is een hele goede basis om als kind mee te starten en niet alleen om jezelf te verdedigen, maar ook voor je zelfvertrouwen.
Door de hectiek van het leven en de dingen, die je meemaakt raak je soms toch uit balans.
"Alles wat je meemaakt in je leven, positieve of negatieve dingen, daar leer je iets van" is altijd mijn motto geweest.
De balans, dat is toch wel een dingetje in het leven en iets om mee aan de slag te gaan, als je voelt dat het beter kan.